☩ A. M. D. G. ☩
v5.14.1
W Jerozolimie powstał zwyczaj obchodzenia miejsc uświęconych męką Zbawiciela
i rozważania jej. Z czasem zaczęto w całym Kościele wznosić tzw. «stacje» męki
Pańskiej. Wierni obchodząc je rozpamiętują cierpienia Zbawiciela. Papieże
przywiązali do tego nabożeństwa takie same odpusty, jakie zyskują odprawiający
Drogę Krzyżową w Jerozolimie. Aby je uzyskać trzeba : 1) obchodzić poświęcone
stacje drogi krzyżowej; 2) rozważać mękę Pańską. Żadne modlitwy ustne nie są
przepisane.
W łączności z Maryją, Matką Bolesną, przejdziemy, o Jezu, tę drogę krzyżową,
którą odbyłeś, aby dokonać odkupienia naszego na Kalwarii. Oby rozważanie
tych głównych tajemnic męki Twojej napełniło serca nasze skruchą za grzechy i
wdzięcznością za wielką miłość Twoją ku nam!
Piłat widząc, że nic nie osiągnie… wziąwszy wodę, obmył ręce przed tłumem, mówiąc: «Nie winienem krwi tego sprawiedliwego. Wasza to rzecz». I odpowiadając wszystek lud rzekł: «Krew jego na nas i na synów naszych». Wtedy wypuścił im Barabasza, a ubiczowanego Jezusa wydał im, aby był ukrzyżowany (Mt 27, 24-26).
Ofiarowany jest, gdyż sam chciał, i nie otworzył ust swoich; jak owca na zabicie będzie wiedziony i jak baranek przed strzygącymi go zamilknie, a nie otworzy ust swoich (Iz 53, 7).
Jam jest pasterz dobry. Dobry pasterz życie swoje daje za owce swoje… Nikt mi go nie odbierze, ale ja oddaję je z własnej woli… Taki rozkaz otrzymałem od mego Ojca (J 10, 12. 18).
Dźwigając krzyż dla siebie wyszedł na miejsce, które się nazywa Kalwaria, a po hebrajsku Golgota (J 19, 17).
Wszyscy jak owce pobłądziliśmy, każdy na swoją drogę zeszedł, a Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas (Iz 53, 6).
Chrystus cierpiał za nas, zostawiając wam przykład, abyście szli w Jego ślady (I P 2, 21).
Jeśli kto chce iść za mną, niech zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój na każdy dzień, i naśladuje mnie (Łk 9, 23).
Nie karć mnie, Panie, w gniewie Twoim i nie karz mnie w Twej zapalczywości. Zmiłuj się nade mną, Panie, bom słaby; ulecz mnie, Panie, bo strwożone moje kości i dusza moja bardzo jest strwożona (Ps 6, 2-4).
Ciało moje dałem bijącym, a policzki moje szczypiącym; twarzy mej nie odwróciłem od łających i plujących na mnie (Iz 50, 6).
Oto ten jest przeznaczony na upadek i na powstanie wielu (Łk 2, 34).
Duszę Twoją przeniknie miecz (Łk 2, 35).
Synu, cóżeś to nam uczynił? Patrz, w jakiej boleści szukałam ciebie! Cóż jest, że mnie szukałaś? Czy nie wiesz, że w tym, co jest Ojca mego, być winienem? (por. Łk 2, 48-50).
O wy wszyscy, którzy idziecie przez drogę, obaczcie i przypatrzcie się, czy jest boleść jako boleść moja (Lam 1, 12).
Cóż mogę Ci powiedzieć? Z kim Cię porównam, aby Cię pocieszyć, o Dziewico? Bo wielkie jest jak morze skruszenie Twoje (Lam 2, 13).
Przymusili Szymona Cyrenejczyka idącego z pola, aby niósł krzyż jego (Mk 15,21).
Czekałem na współczującego, ale go nie było, i na pocieszających, lecz ich nie znalazłem (Ps 68, 21).
Przyjaciele i bliscy moi przeciw mnie… a cudzoziemcy stali mi się przyjaciółmi (Ps 37, 12; 107, 20).
Dopełniam na ciele własnym tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusowym, za Ciało Jego, którym jest Kościół (Kol 1, 24-25).
Jeden drugiego brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy (Gal 6, 2).
On jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego stworzenia (Kol 1, 15).
Nie ma krasy ani piękności; i widzieliśmy go, a nie było na co spojrzeć, tak iżbyśmy mieli w nim upodobanie. Wzgardzony był i ostatni z ludzi, i jako ten, przed którym się zasłania twarz; wzgardzony był, tak że mieliśmy go za nic (Iz 53, 2-3).
Mocna jak śmierć jest miłość (Pnp 8, 6).
Kiedy się zachwiałem, z radością się zbiegli, przeciwko mnie się zeszli, bijąc mnie znienacka. Szarpali mnie bez przerwy.
Jak długo, Panie, na to patrzeć będziesz? (Ps 34, 15. 17).
Na grzbiecie moim orali oracze krając długie bruzdy (Ps 128, 3).
Baczcie pilnie na Tego, który zniósł takie sprzeciwy na duchu (Hbr 12, 3).
Za Jezusem szła wielka rzesza ludu i niewiast, które płakały i narzekały. A Jezus obróciwszy się rzekł do nich: «Córki Jerozolimskie, nie płaczcie nade mną, ale same nad sobą płaczcie i nad synami waszymi… Albowiem, jeśli to się dzieje z drzewem zielonym, cóż się z uschłym stanie?» (Łk 23, 27-28. 31).
Latorośl nie może przynieść owocu, jeśli nie tkwi w winnym krzewie (J 15, 4).
Jam jest prawdziwy krzew winny, a Ojciec mój jest rolnikiem… Kto mieszka we mnie, a ja w nim, ten wiele owocu przynosi… Kto nie będzie trwał we mnie, odrzucony będzie precz, niby latorośl, i uschnie; zbiorą ją, do ognia wrzucą zgorzeje (J 15, 1. 5-6). Nie każdy, który mi mówi: «Panie, Panie» — wejdzie do Królestwa Niebieskiego, ale kto wypełnia wolę mego Ojca (Mt 7, 21).
Jeśli pokutować nie będziecie, wszyscy zginiecie (Łk 13, 5).
Pan chciał go zetrzeć w niemocy (Iz 53, 10).
Jam jest robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzi i wzgarda pospólstwa (Ps 21, 7).
Usłysz, o Panie, modlitwę moją!
Nieprzyjaciel prześladuje mą duszę:
me życie na ziemię powalił.
Wyciągam me ręce do Ciebie.
Rychło wysłuchaj mię, Panie:
albowiem duch mój omdlewa (Ps 142, L 3. 6-7)
Ufałem Panu, a schylił się nade mną…
Wydobył mnie z jamy zaguby i z kałuży błota
a stopy moje postawił na skale
i kroki moje umocnił (Ps 39, 2-3).
Wznieście opuszczone ręce i omdlałe kolana i czyńcie kroki proste (Hbr 12, 12-13).
I przyszli na miejsce, które zwą Golgota, to jest miejsce Trupiej Głowy. I dali mu do picia wino zmieszane z mirrą. A gdy go skosztował, nie chciał pić. A ukrzyżowawszy Go, rozdzielili Jego szaty rzucając losy, aby się wypełniło Pismo, które mówi: «Rozdzielili między siebie szaty moje, a o suknię moją rzucali los» (Mt 27, 33-35).
Zniewaga moja jest zawsze przede mną wstyd okrywa me oblicze (Ps 43, 16).
Prawdziwie, choroby nasze On nosił i nasze boleści wziął na siebie, a myśmy Go poczytali za trędowatego i od Boga ubitego, i uniżonego. Lecz On został zraniony za nieprawości nasze, starty został za złości nasze, a sinością jego jesteśmy uzdrowieni (Iz 53, 4-5).
Zwleczcie z siebie dawniejszego człowieka, który niszczeje przez zwodnicze żądze. Obleczcie się w nowego człowieka, który według Boga stworzony jest w sprawiedliwości, i w świętości prawdy (Ef 4, 22. 24).
Każdy z was, który nie wyrzeka się wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim (Łk 14, 33).
A gdy przybyli na miejsce, które się zowie Ka1waria, tam ukrzyżowali Jego i łotrów, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. Jezus zaś mówił: Ojcze, odpuść im bo nie wiedzą co czynią (Łk 23, 33-34).
Przebodli ręce moje i nogi moje, policzyć mogę wszystkie moje kości (Ps 21, 17-18),
«Cóż to za rany są w pośrodku rąk Twoich?» «Jestem nimi zraniony w domu tych, którzy mię miłowali» (Zch 13, 6).
Ci, którzy są Chrystusowi, ukrzyżowali swe ciało wraz z namiętnościami i pożądliwościami (Gal 5, 24).
Z Chrystusem przybity jestem do krzyża i żyję… w wierze Syna Bożego, który mię umiłował i wydał samego siebie za mnie (Gal 2, 19-20).
Oto Baranek Boży, oto, który gładzi grzechy świata (J 1, 29).
Jeden z powieszonych łotrów bluźnił mu: «Jeśliś Ty jest Chrystus, wybaw samego siebie i nas». A drugi zgromił go mówiąc: «Ani ty się Boga nie boisz, choć tę samą ponosisz karę. My co prawda sprawiedliwie… ten wszakże nic złego nie uczynił». I mówił do Jezusa: «Panie, wspomnij na mnie, gdy przybędziesz do Królestwa Twego». I rzekł mu Jezus: «Zaprawdę powiadam tobie, dziś będziesz ze mną w raju» (Łk 23, 39-43).
A gdy Jezus ujrzał matkę i ucznia, którego miłował, stojącego obok, rzekł do matki swojej: «Niewiasto, oto syn twój». Potem rzekł uczniowi: «Oto matka twoja» (J 19, 26).
Boże mój, Boże- mój, czemuś mnie opuścił? (Ps 21, 2)
Pragnę (J 19) 28).
Jak skorupa zeschło się gardło moje, język przywarł do podniebienia mego, strąciłeś mię w proch śmierci (Ps 21, 16).
W pragnieniu moim napawali mnie octem (Ps 68, 22).
Wykonało się (J 19, 30).
A była prawie godzina szósta i ciemności zaległy całą ziemię aż do godziny dziewiątej. A Jezus wołając głosem wielkim rzekł: «Ojcze, w ręce Twoje oddaję ducha mego».
A to rzekłszy skonał (Łk 23, 44-46).
Wycięty został z ziemi żyjących, dla złości ludu mego ubiłem Go (Iz 53, 8).
Aby przez szabat ciała nie zostały na krzyżu… Żydzi prosili Piłata, aby im połamano nogi i zdjęto ich. Przyszli przeto żołnierze i połamali nogi pierwszemu i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. A skoro podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali nóg Jego, ale jeden z żołnierzy otworzył włócznią Jego bok, a natychmiast wypłynęła krew i. woda… Stało się to, aby się wypełniło Pismo: «Kości Jego łamać nie będziecie». A na innym miejscu mówi Pismo: «Zobaczą kogo przebodli».
A potem Józef z Arymatei prosił Piłata… aby mógł zabrać ciało Jezusowe. I Piłat pozwolił. Przyszedł tedy (Józef) i zabrał ciało Jezusa (J 19, 31-34. 36-38).
Nikt z nas dla siebie nie żyje i nikt dla siebie nie umiera. Bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy. Bo czy żyjemy, czy też umieramy, Pańscy jesteśmy (Rz 14, 7-8).
Józef z Arymatei i Nikodem wzięli ciało Jezusowe obwiązali je w prześcieradła z wonnościami, jak jest zwyczajem grzebać u żydów. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grobowiec, w którym nikt jeszcze nie był położony. Tam tedy z powodu żydowskiego dnia Przygotowania, bo grobowiec był blisko, złożyli Jezusa (J 19, 40-42).
Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, jeśli ziarno pszeniczne wrzucone w ziemię nie obumrze, samo zostanie, lecz jeśli obumrze, wiele owocu przynosi. Kto miłuje życie swoje, straci je, ale kto ma w nienawiści .życie swoje na tym świecie, na żywot wieczny zachowa je (J 12, 24-25).
Przez chrzest zostaliśmy razem z Chrystusem pogrzebani w śmierci… Stary w nas człowiek został współukrzyżowany… abyśmy nadal nie służyli grzechowi… Jeśliśmy jednak z Chrystusem umarli, wierzymy, że również z Chrystusem żyć będziemy wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych więcej nie umiera i śmierć więcej już nad nim nie zapanuje. Bo że umarł dla grzechu, raz umarł, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, żeście umarli dla grzechu, a żyjecie dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6, 4. 6. 8-11).
Módlmy się.
Wszechmogący, wieczny Boże, z Twojej woli Zbawiciel nasz przyoblókł ciało i poniósł śmierć krzyżową, spraw łaskawie, abyśmy czerpali skuteczną naukę z Jego cierpliwości i zasłużyli na uczestnictwo w zmartwychwstaniu. Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego.
℟. Amen.